Βρισκόμαστε μια εβδομάδα πριν την κορύφωση του Θείου δράματος, μια εβδομάδα πριν το Πάσχα. Κάποιοι από εσάς πιστεύετε έμπρακτα, άλλοι πάτε στην εκκλησία απλά για να ακούσετε το «Χριστός Ανέστη», ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να είστε άθρησκοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάποιος βιώνει κατάσταση μεγαλύτερης πνευματικότητας από κάποιον άλλο. Τα τελευταία χρόνια μετράμε την προσπάθειά μας να φτάσουμε στη «θέωση» με το πόσο καιρό νήστεψε κάποιος, αν εξομολογήθηκε και άλλες τέτοιες τελετουργίες. Τι γίνεται όμως με την ψυχή μας; Έχω την τύχη να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που ανήκουν σε άλλα δόγματα, ακόμα και να μείνω μαζί τους για κάποιο μικρό αλλά διαφωτιστικό διάστημα. Εκεί έκανα και την εξής διαπίστωση: Είτε για εμάς είναι Χριστός είτε για εκείνους Αλλάχ ή Βούδας το μήνυμα είναι ένα. ΑΓΑΠΗ και ΚΑΛΟΣΥΝΗ. Πως επιτυγχάνονται αυτά; Μέσω της πνευματικότητας, μέσω της ενδοσκόπησης. Αλήθεια πόσοι από εμάς καταφέρνουμε να αφήσουμε στην άκρη τον εγωισμό που μας χαρακτηρίζει και να σκεφτούμε «τι έκανα σήμερα; Είμαι περήφανος για τον εαυτό μου;». Αντί για αυτό μπαίνουμε στην εύκολη διαδικασία να σχολιάσουμε τον πλησίον μας να πούμε «είδες τι έκανε ο τάδε;».

O μόνος τρόπος να πάει μπροστά η κοινωνία μας είναι με προσωπική δουλειά. Με την προσπάθεια να βελτιώσουμε το εγώ μας. Όχι δεν είναι εγωκεντρισμός αυτό, αντίθετα είναι η απόλυτη απόδειξη ότι κάποιος ενδιαφέρεται για τους γύρω του. Για να μπορέσω να αγαπήσω τον άντρα μου, τη φίλη μου, τους γείτονές μου πρέπει πρώτα από όλα να μάθω να αποδέχομαι, να εκτιμώ και να αγαπώ τον εαυτό μου. Να μάθω να μην με πληγώνω με τις επιλογές μου, να μάθω να λέω όχι αλλά να κάνω και βήματα πίσω όταν είναι απαραίτητο. Να μάθω να μην δηλητηριάζω την ψυχή μου με τοξικές σκέψεις. Ο καλός Χριστιανός δεν διαφέρει από τον καλό Μουσουλμάνο. Και οι δύο πρέπει να έχουν ως απώτερο στόχο την απόκτηση καθαρής ψυχής και ήσυχης συνείδησης. Η εξομολόγηση προσφέρει σε εμάς τους Χριστιανούς ένα επικίνδυνο άλλοθι. Εξομολογήθηκα σου λέει ο άλλος, σβήστηκε η αμαρτία μου. Αλήθεια όμως έτσι είναι; Όταν αμέσως μετά μπαίνω στο αυτοκίνητο και αρχίζω να βρίζω ξανά τον κακό εργοδότη μου η ψυχή μου μένει καθαρή; Φυσικά δεν αναφέρομαι στο άλλο άκρο της απάθειας που καταλήγει σε εκμετάλευση. Και αυτό δεν είναι το ιδανικό. Μιλάω όμως για εκείνη την πνευματική κατάσταση που θα μας συνοδεύει όλο το χρόνο και θα μας προσφέρει την πνευματική ηρεμία που χρειαζόμαστε για να κοιμόμαστε πραγματικά ήσυχοι τα βράδια. Το Πάσχα αποτελεί μια υπενθύμιση ότι όλοι πρέπει να αναζητάμε την πνευματικότητά μας. Κάποιος μπορεί να αισθάνεται ότι έρχεται πιο κοντά στον πνευματικό του εαυτό πηγαίνοντας σε ένα μοναστήρι, κάποιος άλλος κάνοντας απλά μια βόλτα στη θάλασσα. Και οι δύο όμως βιώνουν με τον δικό τους τρόπο το Άγιο Πάσχα. Φέτος λοιπόν εύχομαι όλοι να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στον πνευματικό μας εαυτό όποια και αν είναι η πίστη μας.

Καλό Πάσχα σε όλους.