Η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου τις περισσότερες φορές περιλαμβάνει την εύρεση συντρόφου, το μοίρασμα συναισθημάτων, την κοινωνικοποίησή μας και την ολοκλήρωση που έρχεται μέσα από το σχηματισμό οικογένειας. Σχεδόν πάντα στη διάρκεια της ζωής, ερχόμαστε αντιμέτωποι με αρχέγονα δίπολα, στην προκειμένη περίπτωση, με την ικανότητά μας να επιτυγχάνουμε λειτουργικές ερωτικές αλλά και φιλικές σχέσεις, η οποία έγκειται στο αν τα θετικά συναισθήματα που μπορούμε να αισθανθούμε για κάποιον ξεπερνούν τα αρνητικά συναισθήματα που πιθανόν να αισθανόμαστε. Λειτουργεί δηλαδή σαν μια ζυγαριά κατά κάποιο τρόπο, η οποία αθροίζει τα συναισθήματα και η κλίση της είναι εκείνη που θα κρίνει εάν θα δομήσουμε κάποια σχέση, φιλική ή ερωτική με κάποιον ή αν θα προχωρήσουμε τη ζωή μας αδιαφορώντας, ακόμα και μισώντας αυτό το άτομο.

Ωστόσο, βασική προϋπόθεση για να μπορέσει κάποιος να αισθανθεί θετικά συναισθήματα, όπως η αγάπη, η στοργή, η αφοσίωση, είναι να έχει εξοικειωθεί με αυτά στην παιδική του ηλικία. Ένα παιδί που δε βίωσε από τον κύκλο του αγάπη, στοργή και τρυφερότητα στα παιδικά του χρόνια είναι δύσκολο, αν όχι απίθανο, να εκδηλώσει τέτοια συναισθήματα με λειτουργικό τρόπο στην ενήλικη ζωή του. Πριν λίγο μιλήσαμε για δίπολα. Ο άλλος πόλος της αγάπης είναι το μίσος και βρίσκεται και αυτό «φυτεμένο» κάπου μέσα μας. Η ύπαρξη του δε θα πρέπει να μας τρομάζει, ούτε να το θεωρούμε ένα συναίσθημα ταμπού, καθώς διαχρονικά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μισήσει κάτι στη ζωή του. Αν υπάρχει αγάπη στη ζωή μας, στις μνήμες μας, αρκεί για να κάνει το μίσος που ίσως αισθανόμαστε κατά καιρούς να μοιάζει με ψήγμα.

Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί τι γίνεται με όλους εκείνους που δεν έχουν αγαπηθεί. Τις περισσότερες φορές αυτοί οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά επιτυχημένοι στον επαγγελματικό τομέα και δημιουργούν στον εαυτό τους το ψευδές συναίσθημα της συναισθηματικής πληρότητας. Όσον αφορά όμως στη δημιουργία οικογένειας, σπάνια παρατηρούμε να γίνονται καλοί σύζυγοι ή καλοί γονείς. Μια εξήγηση σε αυτό μπορεί να είναι η τάση που έχουν όσοι δεν έχουν αγαπηθεί να ανατρέφουν ένα νάρκισσο μέσα τους που δεν τους επιτρέπει να δώσουν περίσσευμα αγάπης και προσοχής σε κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό τους, ακόμη και αν αυτός ο άλλος είναι τα ίδια τους τα παιδιά. Στο άλλο άκρο βρίσκονται εκείνοι που ακριβώς επειδή δεν έλαβαν ποτέ αγάπη, την αποζητούν τόσο απεγνωσμένα που δεν μπορούν να κάνουν βήμα χωρίς την επιβεβαίωση και το παίνεμα των τρίτων. Όπως είναι λογικό, ούτε ένα τέτοιο πρότυπο μπορεί να αποτελέσει καλό σύζυγο ή καλό γονέα.

Πριν αποφασίσουμε λοιπόν να προχωρήσουμε στο σχηματισμό οικογένειας καλό θα ήταν να καταφύγουμε σε μια βαθύτερη συναισθηματική αναζήτηση, διερευνώντας το επίπεδο της συναισθηματικής ισορροπίας που κατέχουμε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Πως θα το κάνουμε αυτό; Πολύ απλά ρωτώντας τον εαυτό μας τα παρακάτω:

-Παίρνω μεγαλύτερη χαρά όταν προσφέρω ή όταν κερδίζω;

-Αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνώ τα συναισθήματά μου με τους γύρω μου;

-Έχω ή μπορώ να ξεκλέψω χρόνο για να κάνω κάτι που με ευχαριστεί;

-Ασχολούμαι με κάτι πέρα από τον εαυτό μου ή την στενή οικογένειά μου;

-Μαθαίνω από τις επιτυχίες και τα λάθη μου;

-Διαχειρίζομαι αποτελεσματικά τις ανησυχίες, τους φόβους, τα άγχη και τις προκαταλήψεις μου;

Φυσικά αν οι απαντήσεις σας δε σας ικανοποιήσουν δε σημαίνει ότι δεν κάνετε για σύντροφοι ή για γονείς. Τέτοιοι αφορισμοί δεν μπορούν να ειπωθούν για κανέναν. Οι απαντήσεις που δώσατε παραπάνω είναι απλά ένας δείκτης για το πόσο σκληρά πρέπει να δουλέψετε με τον εαυτό σας προκειμένου να πετύχετε τη μεγαλύτερη δυνατή συναισθηματική ισορροπία. Αναφέρομαι στη μεγαλύτερη δυνατή καθώς τα απόλυτα είναι σχετικά.