Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός που το πατρικό πρότυπο που κυριαρχούσε στην ελληνική οικογένεια θύμιζε κατά πολύ τη φιγούρα του θεϊκού πατέρα της αρχαιότητας, Δία. Ένας πατέρας με απόλυτη εξουσία, που έχει πάντα δίκιο, που μαθαίνει στα παιδιά του να έχουν μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα, ένας πατέρα κατά κάποιο τρόπο δυνάστης τον οποίο τα παιδιά περισσότερο φοβούνται παρά σέβονται. Ευτυχώς, η στροφή που έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια δείχνει πως οι νέοι μπαμπάδες συμμετέχουν πιο ενεργητικά στην ανατροφή των παιδιών τους επιδιώκοντας να τα διδάξουν αρετές της πατρικής παρουσίας όπως η εργατικότητα, η τάξη, η τιμιότητα, η υπευθυνότητα, η πειθαρχεία, ακόμα και η τήρηση της υπόσχεσης που δίνουμε σε κάποιον. Έτσι φαίνεται να δομείται μια ζεστή και ουσιαστική σχέση ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί, η οποία παίρνει σταδιακά την αξία που της αρμόζει απέναντι στην ανεξάντλητη σχέση της μητέρας με το παιδί.

Από την άλλη, η σύγχρονη κοινωνία έχει οδηγήσει πολλούς νέους μπαμπάδες να ξεχνούν τα πατρικά τους καθήκοντα, καθώς εργάζονται πολλές ώρες. Η αλήθεια είναι ότι αν κάνετε μια μικρή άσκηση παρατήρησης πηγαίνοντας στην παραλία θα δείτε πολλούς περισσότερους μπαμπάδες να ασχολούνται με τα παιδιά τους, να παίζουν μαζί τους, να τρέχουν να τους βάλουν καπέλο και αντηλιακό. Όμως, υπάρχουν δυστυχώς και άλλοι τόσοι που είτε υποτιμούν την αξία του παιχνιδιού με το παιδί τους, είτε θεωρούν ότι παίζοντας θα υποβιβάσουν κατά κάποιο τρόπο τον πατρικό τους ρόλο, στρεβλώνοντας το πατρικό αρχέτυπο που επικρατεί. Οι απόψεις που μπορεί να ακούσετε γύρω από αυτό το θέμα πιθανών να ποικίλουν, ωστόσο περιστρέφονται γύρω από μια οικουμενική αλήθεια. Το παιχνίδι με τα παιδιά είναι ο μόνος τρόπος να δομηθεί μια θερμή και υγιής σχέση με τον πατέρα. Το γέλιο, το παίνεμα, το χάδι, ακόμα και οι κανόνες που θα μπουν για το παιχνίδι, είναι εκείνα που θα λειτουργήσουν καταλυτικά στη δόμηση της μεταξύ τους σχέσης.

Αρκεί όμως να έχουμε έναν πατέρα συμμέτοχο στα γονικά του καθήκοντα; Φυσικά απαιτούνται αρκετά ακόμη για να μεγαλώσουμε ψυχικά υγιή παιδιά. Αν προσπαθούσαμε να ιεραρχήσουμε τα καθήκοντα ενός νέου μπαμπά στις πρώτες θέσεις θα ερχόταν η σχέση του με τη μητέρα του παιδιού του, τη γυναίκα του. Μια σχέση ξεκινά με τον άντρα σύντροφο, μετά προστίθεται ο ρόλος του συζύγου και συνήθως στο τέλος ο ρόλος του πατέρα. Ένας νέος μπαμπάς δε θα πρέπει να ξεχνά τους προγενέστερους ρόλους του. Συνεχίζει να είναι ο εραστής και ο σύζυγος της μητέρας του παιδιού του και αυτοί οι ρόλοι πρέπει να είναι έκδηλοι μέσα στην οικογενειακή εστία. Έχει παρατηρηθεί μάλιστα ότι παιδιά που μεγάλωναν σε οικογένειες όπου η έκφραση θετικών συναισθημάτων μεταξύ των γονέων ήταν ελλιπής ή υπήρχαν έντονοι καυγάδες, παρουσίαζαν σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς ή διάφορες ψυχικές διαταραχές. 

Ένας πατέρας που θέλει να αναθρέψει σωστά τα παιδιά του πρέπει να φροντίζει κατά κύριο λόγο να έχει δίπλα του μια γυναίκα που θα είναι ήρεμη και ευτυχισμένη μάνα. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται η ήρεμη αντιμετώπιση των οποιονδήποτε δυσκολιών που μπορεί να προκύψουν αναφορικά με το παιδί αλλά και με τον ίδιο. Το ερωτικό στοιχείο, είναι ένας παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει άρδην την ψυχική κατάσταση της συζύγου-μητέρας. Ακόμα και αν ο έρωτας έχει από καιρό σβήσει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι ένα παιδί μπορεί να σταθεί η αφορμή για να ξαναφουντώσουν αυτά τα συναισθήματα.

Μια γυναίκα για να είναι καλή μάνα πρέπει να αισθάνεται ότι αξιολογείτε την προσπάθειά της. Όχι μόνο αναφορικά με την ανατροφή του παιδιού, αλλά και σχετικά με το πώς συνεχίζετε να την βλέπετε τώρα που ο ρόλος της έχει αλλάξει. Εκφράστε της τον θαυμασμό σας συχνά και σε προσωπικό επίπεδο και μπροστά στα παιδιά σας δείχνοντάς τους το πόσο πολύ εκτιμάτε και θαυμάζετε τη μητέρα τους. Είναι αυτονόητο ότι μια αντίθετη συμπεριφορά, που πιθανόν υποτιμά τη σύντροφό σας, μπορεί να προκαλέσει ψυχικά τραύματα στο παιδί σας. Δεν πρέπει να ξεχνάτε πως όπως εσείς κουβαλάτε το ρόλο του εραστή, συντρόφου, πατέρα έτσι και η γυναίκα σας κουβαλά έναν αντίστοιχο τον οποίο και προσπαθεί να ιεραρχήσει μέσα της. Και για τους δυο σας οι ρόλοι που σας έχουν αποδοθεί πρέπει να έχουν, όσο το δυνατόν γίνεται, την ίδια προτεραιότητα χωρίς να αδικούν κάποιον εις βάρος κάποιου άλλου.