Και ποιος δεν έχει ακούσει κατά καιρούς σε διάφορα πηγαδάκια να λένε ότι «ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα». Αυτή η φράση αποτελεί ένα από τα γνωστά κλισέ που ακούγονται όταν κάποιος ανακοινώνει την πρόθεσή του να παντρευτεί. Κάπου εδώ όμως, πρέπει να σημειώσουμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά τα τελευταία χρόνια. Έτσι ο «γάμος» μπορεί και να μην αποτελεί αυτό που κάποτε είχαν όλοι στο μυαλό τους.

Αρχικά ας απομυθοποιήσουμε λίγο τη λέξη «γάμος». Σε γενικές γραμμές όλοι θα συμφωνούσαμε ότι γάμος είναι η κοινή συμβίωση και ο σχηματισμός οικογένειας. Στις μέρες μας ωστόσο, ολοένα και περισσότερα ζευγάρια αποφασίζουν να συγκατοικήσουν και  να κάνουν παιδιά χωρίς να περάσουν από την τυπική διαδικασία του γάμου. Είμαστε αντιμέτωποι λοιπόν με μια κοινωνία η οποία δε «φοβάται» να διαιωνίσει το είδος της με τον κατάλληλο σύντροφο, άλλα αποφεύγει να δώσει έναν πιο επίσημο κοινωνικά χαρακτήρα με την τέλεση ενός γάμου.

Άρα λοιπόν, τι είναι αυτό που μας κάνει να παγώνουμε στην ιδέα του γάμου; Αν δεν είναι η ουσία, δηλαδή ο σχηματισμός οικογένειας, μήπως είναι η δημόσια και επίσημη δέσμευση ότι θα είμαστε με ένα συγκεκριμένο σύντροφο για όλη μας τη ζωή; Μπορεί να φταίει αυτό λοιπόν, όπως μπορεί να ευθύνεται και ο φόβος που μας κυριεύει μπροστά στις πιθανές συνέπειες που μπορεί να επιφέρει στη σχέση μας με το σύντροφό μας αλλά και στη ζωή μας στο σύνολό της η επισημοποίηση της σχέσης.

Όμως τι γίνεται με αυτούς που το έχουν τολμήσει; Τα ζευγάρια που αποφασίζουν να προχωρήσουν από κοινού τη ζωή τους, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους,  συγκατοικούν και στην πορεία δημιουργούν οικογένεια. Με άλλα λόγια δηλαδή μεγαλώνουν μαζί. Αυτή είναι μια παράμετρος που πολλοί αγνοούν. Μετά από 10 χρόνια γάμου κανείς δεν είναι ίδιος. Και οι δυο πλευρές έχουν βιώσει καταστάσεις, έχουν αγχωθεί, έχουν χαρεί, έχουν εξελιχθεί. Για να μπορεί αυτή η κατάσταση όμως να είναι λειτουργική, ένα ζευγάρι πρέπει να εξελίσσεται παράλληλα και να μοιράζεται κοινά βιώματα. Αυτό που παρατηρείται συχνά είναι το «μαζί» να χάνεται κάπου στην πορεία.

Ζούμε σε μια κοινωνία που τις περισσότερες φορές είναι αναγκαίο να εργάζονται και οι δύο σύζυγοι. Συνέπεια αυτού, είναι να μην υπάρχει αρκετός χρόνος για το ζευγάρι και αυτός ο λίγος που υπάρχει να μην αξιοποιείται με τον καλύτερο τρόπο. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η ανάγκη για οικονομική επιβίωση ή για οικονομική ευχέρεια μας έχουν ωθήσει να αγνοούμε τις συναισθηματικές μας ανάγκες. Έτσι καταλήγουμε με ζευγάρια που βλέπονται 2 ώρες την ημέρα, τρώνε, φροντίζουν όσο μπορούν τα παιδιά τους βλέπουν τηλεόραση και κοιμούνται. Πολλές φορές μάλιστα ο ύπνος βρίσκει τον ένα στον καναπέ και τον άλλο στο κρεβάτι. Και κάπου εκεί συλλογίζεσαι αν πρόκειται για το ίδιο ζευγάρι που πριν μερικά χρόνια δεν μπορούσε να κλείσει μάτι αν έλειπε κάποιος από το κρεβάτι.

Και μιας και είπαμε «κρεβάτι», κάπου εδώ να αναφέρουμε ότι κάτι που επίσης αλλάζει είναι η διάθεση να κάνουμε έρωτα. Σύμφωνα με μελέτες οι άντρες αναφέρουν ότι στην πλειοψηφία τους επιθυμούν να κάνουν έρωτα με τη γυναίκα τους το ίδιο συχνά σε σύγκριση με το παρελθόν. Η επιθυμία της γυναίκας είναι αυτή που φαίνεται να αλλάζει. Έχει να φροντίσει το σπίτι, να πάει στη δουλειά, να ασχοληθεί με τα παιδιά και να κάνει και έρωτα με τον άντρα της. Ας αναφερθούμε κάπου εδώ και στο γεγονός ότι ο χρόνος είναι πιο σκληρός πάνω στη γυναίκα. Πολλές φορές το σώμα αλλάζει μετά από μια ή παραπάνω εγκυμοσύνες με αποτέλεσμα η γυναίκα να μην αισθάνεται άνετα με το σώμα της και κατά συνέπεια να αποφεύγει την ερωτική επαφή. Πολλές γυναίκες μάλιστα υποκαθιστούν το αίσθημα πληρότητας που λαμβάνουν από την ερωτική επαφή με τον σύζυγό τους, με το αίσθημα πληρότητας που τους παρέχουν τα παιδιά τους. Έτσι κατά κάποιο τρόπο απορρίπτουν το ρόλο της ερωμένης και εξιδανικεύουν εκείνον της μητέρας.

Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι η ύπαρξη παιδιών είναι ένα στοιχείο που μπορεί το ίδιο εύκολα να φέρει κοντά αλλά και να «παγώσει» ένα ζευγάρι. Σε αυτή την παγίδα μπορούν το ίδιο εύκολα να πέσουν και οι δύο σύντροφοι. Υπάρχουν λοιπόν εκείνα τα ζευγάρια που η μητέρα, ή ο πατέρας θα γραπωθούν από το παιδί και δε θα ασχολούνται με τίποτα άλλο, υπάρχουν τα ζευγάρια που θα κάνουν τα πάντα μαζί με τα παιδιά τους, ακόμα και σε ένα δείπνο που θα βγουν οι δυο τους θα συζητούν για εκείνα και υπάρχουν και τα ζευγάρια που θα καταφέρουν να ισορροπήσουν αποτελεσματικά. Δε διαφωνούμε ότι τα παιδιά είναι το υπέρτατο δώρο αλλά οι γονείς δε πρέπει να ξεχνούν ότι εκτός από μαμά και μπαμπάς είναι και γυναίκα και άντρας, είναι και εραστές.

Κάπου εδώ έρχεται και η ζήλια. Σκεφτείτε ένα ζευγάρι που βλέπεται λίγο, που έχουν αραιώσει οι ερωτικές επαφές, που η γυναίκα δε νιώθει άνετα με το σώμα της και υπάρχει και ένα παιδί και από την άλλη ο άντρας που καλώς ή κακώς έχει βιώσει πιο μαλακά αυτές τις συνέπειες, είναι εργαζόμενος, νιώθει παραμελημένος πιθανόν από τη γυναίκα του και έχει και ένα παιδί σπίτι. Ο σύζυγος θα χρειαστεί να βγει με συναδέλφους ή να πάει σε επαγγελματικά ταξίδια. Είναι φυσικό η γυναίκα να αισθανθεί ένα τσίμπημα, αλλά όταν αυτό γίνεται δύσφορο τότε μιλάμε για πρόβλημα στη σχέση. Το παραπάνω παράδειγμα μπορεί σαφώς να λειτουργήσει και αντίστροφα με τον σύζυγο στη θέση εκείνου που ζηλεύει τη δυναμική, όμορφη και θελκτική σύζυγό του.

Τέλος, ακόμα και οι παρέες μας παίζουν το ρόλο τους στη σχέση μας. Όσο και αν υπερθεματίζουμε στα κοινά ενδιαφέροντα οι παρέες ίσως να είναι και το μόνο που πρέπει να το έχουμε τόσο κοινό ως ζευγάρι αλλά και ατομικά. Είναι αδιανόητο για ένα άντρα και μια γυναίκα να μην έχουν ο καθένας αποκλειστικά δικούς τους φίλους. Πολλά ζευγάρια επιλέγουν είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα να κάνουν κοινές παρέες και να παραμελούν τους παλιούς τους φίλους. Αλήθεια ποια ήταν η τελευταία φορά που πήγες μόνος σου για έναν καφέ με τον κολλητό ή την κολλητή σου; Αυτό όμως τροφοδοτεί κάτι που δεν κάνει καλό στη σχέση, τη ρουτίνα. Οι σχέσεις μας λοιπόν γίνονται κατά κάποιο τρόπο προβλέψιμες.

Αν είδες τη σχέση σου παραπάνω, είναι μια καλή ευκαιρία να σκεφτείς και να συζητήσεις με τον άνθρωπό σου όσα σε προβληματίζουν. Καταλήγουμε λοιπόν ότι δεν είναι ο γάμος που σκοτώνει τον έρωτα, αλλά εμείς οι ίδιοι.