Για άλλη μια μέρα χτυπά το τηλέφωνό σου και κάποιος νέος άνθρωπος αποφασίζει ότι θέλει να ανακαλύψει τον εαυτό του μαζί σου. Τόσο απλά, με ένα τηλεφώνημα, με μια πρώτη συνάντηση ξεκινά το θεραπευτικό ταξίδι. Θέλω να σε ακούσω για αυτό και σε αφήνω να μου μιλάς. Άλλωστε για αυτό ήρθες, για να ακουστείς. Για να πεις με δυνατή φωνή όσα λες ψιθυριστά τόσο καιρό, για να ξεστομίσεις ακόμα και όσα σε φοβίζουν.

Ξέρω ότι κάποιες φορές θα φεύγεις από το γραφείο μου χαρούμενος, άλλες λυπημένος, όπως ξέρω ότι κάποιες φορές θα μου θυμώσεις και θα έρθεις με το ζόρι στη συνάντησή μας. Σημασία έχει όμως πως παρόλα τα συναισθήματα που σου προκαλούνται από τη θεραπευτική διαδικασία έρχεσαι γιατί ξέρεις πως είμαι εκεί για εσένα. Σου έχω βάλει κάποια όρια, ναι δεν είμαστε φίλοι, τα όποια και σέβεσαι για αυτό και η θεραπεία λειτουργεί. Υπάρχουν οι μέρες που θες να μάθεις διακαώς τι κάνω εγώ στην προσωπική μου ζωή ή τι θα έκανα στη θέση σου και ξέρω πως σε θυμώνει να σου απαντώ πως το θέμα μας είσαι εσύ, αλλά αυτή δεν είναι η αλήθεια;

Μου ζητάς να σου δώσω έτοιμες λύσεις, αλλά οι έτοιμες λύσεις δεν λειτουργούν το ίδιο καλά σε όλους. Προτιμώ λοιπόν να σε βοηθήσω να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου για να βρίσκεις πάντα εσύ τις κατάλληλες λύσεις στα προβλήματα της ζωής σου. Και ναι, χαίρομαι να σε βλέπω να τα καταφέρνεις. Στο έχω πει πολλές φορές άλλωστε, πως η πιο όμορφη μέρα της θεραπευτικής μας σχέσης θα είναι όταν θα ανοίξεις τα φτερά σου έτοιμος πια και θα φύγεις.

Τη σχέση μεταξύ μας την έχει περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο ο Kierkegaard. Σύμφωνα με αυτά που λέει λοιπόν, ο θεραπευτής είναι σαν τη μάνα που μαθαίνει το παιδί της να κάνει τα πρώτα του βήματα. Στέκεται τόσο μακριά ώστε να του επιτρέψει να περπατήσει, αλλά έχει πάντα απλωμένα τα χέρια της για να το κάνει να αισθάνεται ασφάλεια. Το σημαντικότερο, ακόμα και από τα απλωμένα χέρια είναι ότι το πρόσωπο της «μάνας» εκπέμπει πάντα αμοιβή και ενθάρρυνση. Έτσι το παιδί μένει να περπατά κοιτάζοντας τα μάτια της μάνας, αγνοώντας τις δυσκολίες του εγχειρήματος που κάνει. Περνώντας ο καιρός κατακτά ολοένα και καλύτερα το περπάτημα χωρίς να καταλαβαίνει άμεσα πως κάθε φορά που περπατάει έχοντας ανάγκη το κοίταγμα της μάνας, αποδεικνύει πως περπατά πλέον χωρίς το στήριγμά της.

Όταν έρθει εκείνη η ώρα λοιπόν στη θεραπευτική μας σχέση, η ώρα που θα κάνεις τα πρώτα σταθερά και γερά σου βήματα, θα έχεις κάνει και το πρώτο βήμα της αυτοεξάρτησης σου. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι μέσα από τη θεραπευτική σχέση να μάθεις να είσαι αυτοεξαρτώμενα ευτυχισμένος.