Η αγάπη του γονιού είναι κάτι το σπουδαίο. Όπως και η αγάπη για το σύντροφο μας. Η αγάπη για το παιδί μας όμως είναι κάτι έξω από αυτό τον κόσμο. Είναι κάτι πάνω από εσένα, πάνω από όλους! Είναι το κομμάτι σου και για εκείνα θα έδινες τη ζωή σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι η ανάσα σου, Ο χτύπος της καρδιάς σου, Ο λόγος να ξυπνάς και να κοιμάσαι κάθε πρωί. Είναι το χαμόγελο σου είναι εσύ και ο λόγος για να ζεις εσύ μαζί. Όσοι είσαστε γονείς καταλαβαίνετε απόλυτα τι εννοώ.

Οι υπόλοιποι γονείς σκεφτείτε αυτό: Ο πιο αγαπημένος δικός σας άνθρωπος έχει ανάγκη ένα νεφρό σας, μετά από 2-3 δευτερόλεπτα δέχεστε να προσφέρετε το δικό σας. Το παιδί σας χρειάζεται το νεφρό σας, δεν χρειάζεστε καν ένα δευτερόλεπτο για να το σκεφτείτε. Αυτή η μικρή διαφορά, αυτά τα 2 με 3 δευτερόλεπτα είναι και όλη η ουσία.

Από τη Δευτέρα που η φωτιά έκαψε τα πάντα, αναμνήσεις, περιουσίες, φύση αλλά το πιο σημαντικό ανθρώπους δεν σταματάω να αγκαλιάζω τα παιδιά μου. Τα αγκαλιάζω συνεχώς και ευχαριστώ το Θεό που είναι καλά. Όχι δεν κινδύνεψε κάνεις μας, αλήθεια όμως γνώριζε καμία μαμά, κανένας μπαμπάς από αυτούς που χάθηκαν ότι οι ίδιοι ή τα παιδιά τους θα βρίσκονταν σε κίνδυνο; Θα έχαναν τη ζωή τους ; Άρα αυτή η μάνα που έβλεπε τη φωτιά να κυκλώνει τα παιδιά της τι άλλο μπορούσε να κάνει πάρα να τα πάρει αγκαλιά. Τα παιδιά μας είναι ασφαλή εκεί. Αλλά μπροστά στη μανία της φωτιάς ούτε η σπουδαία αγκαλιά της μάνας δεν ήταν αρκετή. Εκείνες που έφυγαν μαζί με τα παιδιά τους τους κρατούσαν το χέρι μέχρι αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει εκείνες είναι οι ηρωίδες, εκείνες μας δείχνουν πόση ψυχή μπορεί να χωρέσει σε ένα σώμα! Εκείνες που έμειναν πίσω και έχασαν τα παιδιά τους συνεχίζουν τον αγώνα τους . Πρέπει να σταθούν δυνατές και ας σταμάτησε η καρδιά τους να χτυπά και ας τους έκλεψε κάποιος ξαφνικά όλα τα δώρα της ζωής από τα χέρια.

Ο πόνος είναι μεγάλος, αβάσταχτος για εσάς που χάσατε τα παιδιά σας μανάδες και μπαμπάδες. Όλοι σας σκεφτόμαστε όλοι προσευχόμαστε για τα αγγελούδια σας. Προσευχόμαστε ακόμα να απαλύνει με τον καιρό ο πόνος στην ψυχή σας. Δεν μπορώ, ούτε κάνεις μπορεί να διανοηθεί τον πόνο σας. Δύναμη και κουράγιο!

Όταν το αρχικό σοκ περάσει, όταν συνειδητοποιήσει κάποιος το μέγεθος της ζημιάς, τη μονιμότητα της απώλειας τότε πρέπει να ζητήσει βοήθεια. Όχι κανένας ψυχολόγος και κανένας ψυχίατρος δεν μπορούν να κάνουν ένα γονιό να ξεχάσει. Δεν πρέπει να ξεχάσει. Μπορεί όμως να τον βοηθήσει με τρόπους διαφορετικούς να μην σηκώσουν μόνοι τους αυτό το βάρος.